Zamiel przeskoczył przez poręcz łóżka i objął Nataku bardzo mocno.
- Zostaniesz ze mną choćbym mial go zabić, odejdziesz jesli tego będziesz chiał, z własnej woli ale nie dla innego pod przymusem.
Złośc mu przeszła a po policzkach zaczęły plynąc łzy. Skrzydał zostały wypuszczone i teraz odbijały delikatnie światło.

- Ja tez Nataku, ale nie pozwolę by ktokolwiek cie dotykał, krzywdził poniżał. - otarł łzy o jego łosy i przytulil mocno. Przechylił się tak by połozyli się i prawie na miejscu zasnął.

Nataku tulił się do chłopaka  nie spał długo tylko płakał, bardzo chciał uciec i zostać z Zamielem ale to by było ryzykowne...
Jakby jego pan sie zorientował napewno  by go znaleźli i musiał by wrócic do swojego pana który zapewne ukarał by go...
Nataku na myśl o tym że bedzie musiał do niego wrócić  posmutniał ... dręczyło go tp całą noc i nie mógł zasnąć

-Nie jestem "demonkiem" - uśmiechnął się lekko i ułożył wygodniej. To miejsce między barkiem a szyją wyglądało na wygodne. I takie było w istocie.
On co prawda nie... dotarł do "końca"... ale tak było dobrze. Z Zemielem. I ten smak... dlaczego nie robi się tego cały czas?

<Zemiel>

Wszystko wydawało się piękne, cały ten świat był piękny odkąd Olivier był przy nim. Przytulił go delikatnie.
- Olivier co dalej? Proponuje abyśmy na zawsze zaszyli się gdzies tutaj.Nie chce cię stracić. - wyszeptał w jego włosy.
Naprawde się bał że jeśli ojciec Oliviera dowie się o nich wtedy to wszystko pryśnie.


<Zamiel>
Zamiel chrapał okropnie, a swoją zwalist a postacią obioł szczelnie Nataku.
- mteż cie kocham...- wypowiedział przez sen i wolna ręka zaczał gładzic plecy męzczyzny.-boli? zapytał w powietrze nieprzytomnym wzrokiem.

-Zjadłbym coś - stwierdził nieco zdziwiony. Nawet nie zdawał sobie sprawy jaki jest głodny. Pomijając oczywiście... nieważne.Jakby na potwierdzenie jego słów zaburczało mu w brzuchu - Tak, zdecydowanie coś bym zjadł.
Ociągając się, z westchnieniem, podniósł się do pozycji siedzącej. Teraz problemem był jego stan. Kiedyś czytał, że nalezy myśleć o czymś okropnym, ciekawe czy się uda...
W każdym razie nie może pozwolić, żeby Zemiel cokolwiek zauważył.
Głupi. Przecież starając się nie zwracać na siebie uwagi, na pewno ją na siebie zwróci.
Wstał jak gdyby nigdy nic.
-Idziemy? - wyciągnął rękę w stronę Demona.

-......................- nagle przestał być głodny. Ciekawe dlaczego... - Wiesz... nagle przeszła mi ochota na... jedzenie - odrzuciło go. Po prostu - Mogę się położyć?